Vandaag is het de tweede zondag van mei, Moederdag. Dit vonden wij de ideale gelegenheid om eens te polsen hoe het er op deze dag aan toegaat in de familie van (de leukste leerkracht wiskunde van de school 🙂 ) mevrouw D’hossche.

Door Laura Spanhove en Gian De Vos (4D) – project Reporter

Reporters: Als u geen leerkracht was geworden, wat zou u dan wel gedaan hebben?

Mevrouw D’hossche: Ik heb daarover nagedacht en ik vond het niet zo een makkelijke vraag. Ik vind het achteraf wel spijtig dat ik het nooit heb aangedurfd een universitaire opleiding te proberen. Maar op het moment dat je die keuze moet maken, durf je dat gelijk niet aan en ik heb die keuze dan toch niet gemaakt. Het onderwijs was een veilige oplossing. En ik wist zeker dat dat ging lukken, maar achteraf gezien… Mijn vriendinnen hebben dat wel allemaal gedaan en hen is het wel gelukt. Ja, ik kom uit een meisjesschool, dus vandaar ‘vriendinnen’. En ja, ik vind het dus wel jammer dat ik die stap niet heb gezet. Ik had misschien iets als kinesitherapie wel fijn gevonden. Maar eenmaal je in het onderwijs begint… . Het was ook bekend terrein: mijn vader heeft een tijd les gegeven in een buso-school. Hij is in het onderwijs gestapt na het faillissement van zijn vorige werkgever. Leerkracht worden was een mooie oplossing voor hem. 

Reporters: Wat is uw grootste blunder?

Mevrouw D’hossche: Ik heb in een stage ooit eens de zekeringen laten springen. Dat was niet zo fijn. Dat gebeurde tijdens een les fysica. Ik heb hier op school ook eens een caloriemeter laten smelten. Vroeger hadden we altijd van die metalen meters, maar wanneer ik hier kwam lesgeven, bleken ze van plastic te zijn. Daar kan je natuurlijk niet hetzelfde mee doen, want die kunnen niet tegen dezelfde warmte. Daar had ik dus niet aan gedacht… 

Reporters: Dus u heeft ooit nog fysica gegeven?

Mevrouw D’hossche: Vroeger wel, ja.

Reporters: Welke ervaring is u in de tijd dat u op school werkte, bijgebleven?

Mevrouw D’hossche: Ik vind het altijd fijn om leerlingen meerdere jaren te hebben. Dat is heel plezant. Niet iedereen moet daarom even goed wiskunde kunnen, maar je groeit wel naar elkaar toe en je weet wat je aan elkaar hebt. Dan kan je die klas binnenwandelen en onmiddellijk les beginnen geven. De sfeer is ook gemoedelijker en aangenamer.

Reporters: Wat stoort u het meest aan het huidige schoolsysteem?

Mevrouw D’hossche: Er komt tegenwoordig veel administratie bij kijken. Dat vind ik helemaal niet plezant!

Reporters: Hoeveel kinderen heeft u?

Mevrouw D’hossche: Ik heb 2 kinderen, 2 jongens van 15 en 17 jaar: Kasper en Bert

Reporters: Vieren jullie Moederdag of is het een dag zoals een ander?

Mevrouw D’hossche: Ik ga zelf altijd naar mijn moeder en vroeger gingen we ook ontbijten bij mijn ouders. Maar mijn Moederdag is sinds de kinderen naar de middelbare school zijn gegaan helemaal vergeten. Tot vorig jaar, want dan had de jongste (die toen in het 2de middelbaar zat) tijdens de lockdown van zijn leerkracht godsdienst de opdracht gekregen om iets te doen voor Moederdag en dat dan ook te presenteren in de online les. Hij had dan bloemen geplukt en een ontbijt klaargemaakt. Super leuk! Plots werd mijn Moederdag niet vergeten. Of niet verwaarloosd. Mijn oudste zoon vond dat hij niet onder kon doen en heeft dan in de namiddag nog een taart gebakken. Daarvoor was Moederdag alleen maar voor de grootmoeder, maar niet voor mij. Maar Ik ben benieuwd of er dit jaar aan mijn Moederdag gedacht wordt? 

Reporters: Zitten uw kinderen hier op school?

Mevrouw D’hossche: Neen, ze zitten niet hier op school, omdat ik vind dat kinderen zelfstandig naar school moeten kunnen komen. Ik woon 20 km van hier en dat zou toch elke dag een lange fietstocht zijn. Het is dus zeker niet omdat ik twijfel aan onze school, maar gewoon omdat het een beetje te ver is. Mocht SFE dichterbij geweest zijn, zouden ze hier wel op school rondlopen. Trouwens, daar waar ze nu zitten, krijgen ze soms les van oud-leerlingen van deze school 🙂 

Reporters: Wat vond u het leukste cadeau dat u ooit voor Moederdag gekregen hebt. 

Mevrouw D’hossche: Wel ja, eigenlijk dat van vorig jaar. Een spontane Moederdag, want in de lagere school zijn dat zo opgelegde werkjes. Iedereen knutselt hetzelfde. Ja, dan hoop je altijd dat het niet te groot is. Want als het iets heel groot is dat niet weggegooid mag worden… Nu was het toch een beetje spontaan. Er was meer eigen inbreng, maar dat duwtje in de rug van de leraar was toch wel nodig. 

Reporters: Vindt u dat kinderen de traditie van cadeautjes geven ook in het middelbaar moeten voortzetten?

Mevrouw D’hossche: Ja, zeker! Dat is echt wel leuk. Als je kinderen van ongeveer jullie leeftijd hebt, dan krijg je soms het gevoel dat je er wel bent om eten te koken en alle klusjes te doen, maar voor de rest…  Het is dan eens leuk als er omgekeerd ook iets gedaan wordt. Dat moet geen gekocht cadeau uit de winkel zijn en al zeker geen stofzuiger ofzo!

Reporters: Gaf u vroeger zelf een cadeautje aan uw mama en wat is u het meest bijgebleven?

Mevrouw D’hossche: Ja en dat doe ik trouwens nog steeds. Voor mijn moeder koop ik soms wel iets. Oorringen bijvoorbeeld. Ik bak ook wel eens een brood of een taart voor mijn mama. Die taarten eet mijn papa meestal wel op, want die eet niet graag boterhammen. Maar zo samen ontbijten op Moederdag of op Pasen dat zijn echt wel leuke dingen om samen te delen! Dat is nu al meer dan een jaar geleden, wat wel wat lastig is.