Vandaag is het 1 april! De dag waarop we allemaal zoveel mogelijk grapjes proberen te maken. Nog meer groot nieuws: reporters Lars en Louis kregen de kans om de twee grootste moppentappers van de school te interviewen: meneer Persan en meneer Lauwaert!

Door Louis Peleman (4B) en Lars Malin (4A) – project Reporter

Reporter: Meneer Persan, wat is uw grootste blunder?

Meneer Persan: Hier op school? Ik heb ooit eens een leerling opgesloten in de computerklas en hij heeft daar een heel lesuur gezeten. Ik had de deur op slot gedaan en niet gezien dat er iemand was achtergebleven, de leerling heeft zich dan ingelogd op een computer en heeft een mailtje gestuurd naar het secretariaat waarin stond ‘Help, ik zit opgesloten in C112’. Die zijn hem dan komen bevrijden, maar hij heeft daar toch vijftig minuten gezeten, denk ik. Uiteindelijk was het woensdag het vierde lesuur dat ze hem komen halen zijn, hadden ze hem dan niet gehaald, had hij daar waarschijnlijk de hele woensdagmiddag ook nog gezeten tot er misschien een poetsvrouw zou passeren. Het was in mijn eerste jaar dat ik hier lesgaf, één van mijn eerste maanden. Dat was niet zo verstandig.

Reporter: En u, meneer Lauwaert?

Meneer Lauwaert: Wat me nu direct te binnenspringt -maar wellicht heb ik wel nog grotere blunders begaan- was een voorval bij een spreekoefening. Ik zat achteraan in de klas, de leerlingen zaten neer en één iemand stond vooraan. Ik weet niet meer waarover de persoon sprak, maar op het einde zei ik: ‘Goed gedaan, maar alleen jammer van je uitspraak, maar dat komt omdat je een beugel draagt’, waarop de jongen zei: ‘Maar ik draag helemaal geen beugel’. (Iedereen lacht). Twintig leerlingen keken tegelijk naar mij en ik dacht ‘Oh my god’. De jongen had een klein beetje een spraakgebrek. Hij heeft het mij vergeven en zei achteraf nog dat hij het ook wel grappig vond.

Reporter: Dat is hetzelfde als aan een mollige persoon vragen hoelang ze al zwanger is.

Meneer Lauwaert: Ja inderdaad, dat zijn van die ‘balancing moments’.

Meneer Persan: Nu met zo een mondmasker zou je dat niet zien. (Gelach)

Reporter: Meneer Persan, welke ervaring is u in de tijd dat u hier op school werkt het meeste bijgebleven?

Meneer Persan: Goh,.. de skireis die ik al twee keer heb mogen meedoen, dat zijn allemaal leuke herinneringen. Ook een aantal klasweekends, zo de extra dingen naast het lesgeven.

Reporter: En u meneer Lauwaert?

Meneer Lauwaert: Euhm, bijna net hetzelfde eigenlijk. Ik mis echt wel die uitstappen waarin je een keer op een andere manier kan praten met je leerlingen. Zeker als het meerdaagse uitstappen zijn, ook met collega’s, want wij zien elkaar soms maar een kwartiertje per dag. Als je dan eens samen op de bus zit, leer je elkaar op een andere manier kennen. En dan ben ik al naar Lissabon en Rome geweest op eindejaarsreizen. Die blijven toch altijd wel bij. Ook klassen kan ik soms hard missen, zoals de klas die nu in het 6de jaar Latijn zit.

Reporter: Als u geen leerkracht geworden was, wat dan wel?

Meneer Persan: Goh… Ik ben van opleiding ingenieur, dus dan was ik waarschijnlijk als ingenieur in een bedrijf gaan werken.

Reporter: Welk ‘soort’ ingenieur?

Meneer Persan: Industriële ingenieur en informatica. Ik heb ook nog gedacht om L.O. te studeren, maar dan zou ik ook leerkracht geworden zijn. 

Meneer Lauwaert: Ik heb nooit aan iets anders gedacht dan leerkracht. Ik zat in het derde of vierde middelbaar en ik wist het toen al. En er zei toen iemand tegen mij ‘wow, dat moet toch fantastisch zijn als je je kinderdromen mag waarmaken’. Maar als ik toch een ander beroep moet kiezen, dan zou ik voor de radio werken of iets in die aard. Maar ik heb dus eigenlijk nooit gedacht om iets anders te doen. Misschien eens in een momentopname waar ik eens zeg dat ik het beu ben en dat ik een krantenwinkel ga beginnen bijvoorbeeld (lacht).

Meneer Persan: Ik heb dat ook gezegd, vorig jaar. Maar wanneer we thuis zaten, besefte ik hoe graag ik deze job doe. In de klas spreken of thuis voor je computer filmpjes maken… Trouwens nog een leuk weetje, meneer Lauwaert spreekt het antwoordapparaat in op school, dus hij heeft wel een radiostem, ik vind dat dat wel in het artikel moet komen!

Meneer Lauwaert: Nu gaat iedereen beginnen bellen en vragen om het te laten rinkelen. (Gelach)

Reporter: Wat is het grappigste dat jullie samen al hebben meegemaakt?

Meneer Persan: Ik heb ooit les van jou gehad, meneer Lauwaert, dat is ondertussen al meer dan tien jaar geleden. Maar ik weet niet of je dat nog gaat weten…

Meneer Lauwaert: Jawel, jawel. Ik weet wel nog dat ik les aan jou heb gegeven.

Meneer Persan: Dat was in de tijd dat er nog niet in elk klaslokaal een beamer was. Er stonden grote dozen op wielen in de gang, daar zat één computer en één beamer in en die moest je dan reserveren. Dat was dan de beamer voor heel de gang, ik met mijn beste maat waren daar verantwoordelijk voor. En naast ons was er een stagiair aan het lesgeven, en die zijn haar stond in verschillende windrichtingen. Ook had hij daar een bril op, alsof die van de carnavalswinkel kwam. Ik en mijn maat kwamen dan terug schaterlachend binnen. En jij, meneer Lauwaert, vroeg waarom wij zo hard aan het lachen waren, maar wij wilden dat niet zeggen. Toen ben je zelf gaan kijken en de rest van het lesuur was je ook aan het lachen.

Meneer Lauwaert: Ja, we waren eigenlijk met drie aan het lachen, ik weet dat wel nog, dat was zelfs met tranen in de ogen. En die jonge gast kende ik niet, maar zijn haar leek gewoon op gras (lacht).

Meneer Persan: We waren dus eigenlijk met drie aan het lachen en de rest van de klas wist niet waarover het ging.

Meneer Lauwaert: We konden natuurlijk ook moeilijk met twintig man gaan kijken. 

Reporter: Goed, wat is de beste mop die jullie al gehoord hebben.

Meneer Lauwaert: De beste mop? Dat is toch wel een klassieker in Evergem geworden. ‘Wat zegt een papegaai van 90 kilogram?… NOOTJES!!!’ Ik vertel die regelmatig in de klassen. En het leuke is, vaak schrikken de leerlingen zich rot. Na de les ben je dan nog wat bezig in de klas en dan hoor je iemand roepen op de speelplaats ‘NOOTJES!!!’. En vaak vragen collega’s die me hoorden roepen ‘Oei, heb je je boos moeten maken?’ Ja, die mop is zodanig dom dat hij goed is.

Meneer Persan: Maar dat zijn de beste moppen. Een van mijn favoriete moppen is -weliswaar niet de beste, maar mij wél bijgebleven-: ‘Hoe noem je een pater op een ei? Een broeder.’ Ik vind dat één van de droogste moppen die ik ooit gehoord heb.

Reporter: (lacht) Inderdaad, dat is een goedje. Naar welke komedie -serie of film- kijken jullie het liefste?

Meneer Lauwaert: Wel, het allerbeste dat ooit is gemaakt, is ‘Little Britain’. Dat is er zo over. Het is één van de beste dingen die ik ooit al gezien heb. Maar je hebt nog meer goede series hoor: ‘Fawlty Towers’, ‘Blackadder’,….

Meneer Persan: Bij mij is het van iets minder lang geleden, maar ‘The Big Bang Theory’ vind ik wel hilarisch. Euhm.. ‘Brooklyn 99’ ben ik ook onlangs beginnen kijken. De droogste ‘nerdhumor’ die er maar kan inzitten! Wat films betreft, grappige films zijn meestal ook goede films, ‘The Hangover’ bijvoorbeeld.

Reporter: Wat is de beste eenaprilgrap die jullie ooit al met iemand hebben uitgehaald?

Meneer Persan: Ik heb een keer al zijn mappen in de ijskast gestoken. En mevrouw Pieters haar handschoenen volgestopt met van dat papierafval van de perforator.

Reporter: Tot slot: een kleine opdracht!

Meneer Persan: Oh nee, dat gaat moeilijk worden.

Reporter: Het is heel simpel, we gaan elkaar om het eerst aan het lachen brengen.

(meneer Lauwaert lacht)

Meneer Persan: Ja gewonnen!! Maar dus, om de beurt een mop vertellen?

Reporter: Ja.

Meneer Lauwaert: Ik zal beginnen: Er komt een man binnen bij de bakker en zegt ‘Voor mij zeven groene broden’. Zegt de bakker: ‘Sorry ik heb alleen maar blauwe broden’. ‘Ah dat geeft niet ik ben toch met de fiets’.

(Meneer Persan lacht bijna)

Meneer Persan: Als mijn Spaanstalige vriend op bezoek is, dan zeg ik altijd ‘muitos’, dat betekent veel.

(Iedereen lacht)

Meneer Lauwaert: Dat is een goede. Oké, die ga ik onthouden. Ik ken er veel, maar die had ik nog nooit gehoord.

Reporter: Oké, dat was het. Bedankt!